Aankomst en de eerste dagen

Dag 1 t/m 6 = 19 t/m 24 september

* Dag 1 en 2 - vrijdag 19 september en zaterdag 20 september
Na maandenlange voorbereiding was het dan eindelijk zover. Vroeg uit bed om de laatste spullen in de koffer te pakken en gaan. De rit naar het vliegveld in Düsseldorf, voelde een beetje gek. Dan gaat het ineens echt gebeuren. Op het vliegveld nog een tijd rondgehangen en toen was het echt tijd om afscheid te nemen. Dit was wel even heel erg moeilijk.
De vliegtuigrit ging goed. Weinig turbulentie, filmpjes kijken en heel veel eten. ’s Avonds kwamen we aan in Dubai. Een aantal hadden een hotel geboekt en met een paar bleven we op het vliegveld slapen. Maaar eerst opzoek naar Wi-Fi. Daar zaten we dan met 5 meiden allemaal met de neus in de telefoon achter een pizza.
Hierna zijn we opzoek gegaan naar een slaapplek. Ze hadden stoelen staan, waar je een beetje in kon liggen. Daar hebben we ons maar gesetteld. Met een slaapmasker (thanks homiess) en mijn tas vastgebonden aan mijn been, heb ik best nog lekker kunnen slapen.
’s Morgens lekker ontbijten en daarna het vliegtuig weer in. We dachten dat wel al bij de goede gate waren dus deden mooi rustig aan. Niet dus, rennen, treinen, sprinten naar de goede gate. Gelukkig waren er wat op tijd, die voor ons hebben gezorgd dat we nog mee konden. Ook dit was een goede vlucht en werden we prima verzorgd. We kwamen rond 18.00 uur aan in Durban en werden opgehaald van het vliegveld door Sigle. Hij is een chauffeur voor God’s Golden Acre.
Bepakt en bezakt gingen we op weg naar Cato Ridge. We kwamen aan in het donker en veel licht brand er niet op het terrein dus we konden niet zien waar we terecht waren gekomen. Dit vond ik zelf niet zo prettig. We konden bij aankomst heel even ons huisje in, om je bed te zoeken en daarna moesten we ons direct melden in het theater.
Toen wij van ons huisje naar het theater liepen werden we bestormd door allemaal mannen met alleen een lapje stof voor. Dit bleken de jong-Zulu-warriors te zijn. Deze groep is opgericht vanuit GGA met jongens. Eenmaal in het theater begonnen de Zulu-warriors te dansen en te zingen samen met andere meiden en kinderen uit het weeshuis. Dit was een geweldig welkomsoptreden. Het dansen bestaat in deze cultuur vooral uit je been zo hoog mogelijk in de lucht krijgen en daarna heel hard stampen. Hierna hebben we een welkomwoordje van Heather (zij heeft GGA opgericht) gekregen. Daarna konden we gaan eten, een echt Zuid-Afrikaans gerecht: Boboti. Dit was een soort ovenschotel met aardappels en gehakt. Na deze reis en avond waren we allemaal uitgeput en blij dat we konden gaan slapen.

*Dag 3 - zondag 21 september
Heerlijk geslapen boven in het stapelbed. Uit bed en opzoek naar een douche, want die zit niet in ons huisje. Gelukkig al snel gevonden en EINDELIJK douchen. Om 09.30 uur moesten we in de kerk zijn. En ja hoor, we waren direct op zijn Zuid-Afrikaans te laat. Voor mij was de kerkdienst echt bijzonder, hoe zij hier alles verklaren met GOD. Er werd veel gezongen en een aantal kinderen lazen wat voor uit de Bijbel.
Na de kerkdienst hebben we een rondleiding gekregen van Wimpie. Hij is ons eerste aanspreekpunt op het weeshuis, voor als wij vragen hebben, met Heather willen spreken etc. Tijdens deze rondleiding konden we eindelijk zien waar we beland waren.
’s Middags gingen we lunchen met Heather. Dit was gelijk een soort toespraak over de do’s and dont’s en regels bij GGA. Dit kwam doordat het in het verleden niet altijd goed is gegaan met vrijwilligers, maar het was wel direct duidelijk voor iedereen.
Deze heel week worden we voorzien van middag eten en wordt er ’s avonds ook voor ons gekookt. Deze avond hebben we met zijn allen in ons huisje gegeten. Met 11 meiden en 2 docenten aan een tafel nogal een knusse bedoeling.
En dit noemden ze onze rustdag, dat betekent nog wat voor de rest van de week.

*Dag 4 - maandag 22 september
Deze dag stond in het teken van een schoolbezoek en een voedseldropping. We hebben geholpen met het inladen van de truck. De mensen krijgen een zak rijst, een zak meel en een zak gevuld met olie, thee, suiker, zeep en nog wat basisdingen. Deze gezinnen moeten hier een hele maand van leven, onvoorstelbaar.
Als eerst gingen we naar een school en natuurlijk waren we daar weer later dan gepland, maar deze keer lag het niet aan ons. De kinderen op deze school waren onder de indruk van al die blanken. De hiërarchie op deze school is heel anders dan bij ons. Onze docenten mochten eigenlijk niet met ons praten, maar wij mochten weer niet teveel naar de kinderen zwaaien en lachen. Dit kun je je in Nederland niet voorstellen, maar het draait hier allemaal om respect. Een paar kinderen hebben voor ons gezongen. Geweldig wat een stemmen de mensen hier hebben, allemaal ook gewoon.
Hierna hebben we een stukje getoerd door de vallei. Het weeshuis staat in The Valley of the thousand hills. Prachtige omgeving, in de bus mijn ogen uit gekeken en er kwamen een heel aantal aaah’s / kijk nou bij iedereen voorbij. Ook heeft Heather ons mee genomen naar een plek waar wij goed konden zien hoever sommige kinderen moeten lopen van hun huis naar school en weer terug. Twee uur lopen is heel normaal en dat heen en terug en dan te bedenken dat niet eens alle kinderen schoenen hebben en dus op blote voeten die tocht door de bergen afleggen. Klaag ik in Nederland over een bus die niet aansluit op mijn trein.
Daarna reden we naar de plek waar de voedseldropping plaats zou vinden. Bij deze voedseldropping komen de kinderen (soms met een ouder) het zelf ophalen. Dit zijn kinderen die een sponsor hebben in Nederland. Wij moesten de producten in rijen op de grond leggen, zodat de kinderen elk achter een pakket konden gaan staan. Vervolgens werd ons gevraagd om te kijken of de profielen nog kloppen. Dit was wel even een binnenkomer, ik vroeg nog net niet letterlijk aan de kinderen of er ook een vader-moeder/broer-zus was overleden. En daarna liepen ze met al die zware zakken de vallei in. Ook stonden er mensen te wachten in de hoop dat ze iets mee zouden krijgen, maar zonder kaartje krijg je niets. Logisch ook natuurlijk, maar op dat moment wilde ik het liefst iedereen wat geven.
Wij zijn vervolgens met de bus naar de winkel gereden om sim-kaarten en beltegoed/internet te kopen voor onszelf. Wat een contrast ook en iedereen zat ’s avonds blij weer te appen.

*Dag 5 - dinsdag 23 september
Deze dag hebben we ook een voedseldropping gedaan, maar dit keer brachten we het bij de mensen thuis, omdat zij allemaal te ver uit elkaar wonen. Zij kregen dezelfde producten als de mensen van de vorige dag. Rijdend door de vallei was er zoo veel armoede te zien, sommigen wonen en leven zo klein dat je het met eigen ogen moet zien om het te realiseren. De eerste stop was bij twee jongens die bovenaan op de wachtlijst stonden van de voedseldropping. Zij hebben geen ouders meer en moeten zichzelf onderhouden. Wij mochten bij hen kijken, maar konden het niet over ons hart verkrijgen om dan zo weer weg te gaan. Dus hebben we wat van onze lunch gegeven en uiteindelijk ook een voedselpakket. De jongen die thuis was, was ons ontzettend dankbaar.
Hierna zijn we verder gereden om overal voedselpakketten uit te delen. We zaten met een heel aantal achter in de truck, op deze manier beleefde ik de omgeving nog meer. En wat een indrukken van de armoede hier.
Op een gegeven moment kwamen wij bij een hutje waar een broer en zus woonden. Zij hebben allebei HIV/aids en willen niet meer leven en daarom ook niet meer eten. De jongen had een zelfmoord poging gedaan, waarbij hij beide voeten heeft verbrand. Onze verpleegkunde studenten en onze twee verpleegkunde docenten (toevallig) gingen naar binnen, maar hij bleek verdwenen. Dan komt ook het besef dat hij waarschijnlijk ook niet meer terug zal komen.
Als laatst zijn we bij een oma geweest met wel 10 kleinkinderen waar zij voor moet zorgen. En dan te bedenken dat zij maar 1 voedselpakket kregen met zijn allen. Wij hadden nog veel eten en drinken in de bus dus alles aan de kinderen en oma gegeven. Als dank werd ervoor ons gezongen en gedanst door de kinderen.
Wat was dit een indrukwekkende dag. Bij terugkomst moesten we ons zo goed als direct weer in de keuken melden om samen met de kinderen te gaan eten. Ze hebben hier een jongens en een meisjestafel. Na het eten konden we weer terug naar ons eigen huisje om lekker na te kletsen en doodop naar bed.

*Dag 6 - woensdag 24 september
Vandaag zouden we naar het strand van Durban gaan voor een overdracht met Heather, Helen en Maria (onze docenten) en Wimpie. Vlak voor vertrek kregen we te horen dat Helen ziek was en dat Heather daarom ook niet gaat, want dan kon er toch geen overdracht plaats vinden. Heather had nu geregeld dat Sigle ons naar het strand zou rijden. Maar na een tijdje komt Wimpie ons vertellen dat het niet doorgaat, wat een domper!
De kinderen van het weeshuis hadden een vrije dag, dus we zijn rond een uur of 12.00 uur met hen gaan zwemmen, dit was uiteindelijk ook heel erg leuk!
Doordat het een feestdag was in Zuid-Afrika en er twee Duitse vrijwilligers weg gingen was er ’s avonds een braai georganiseerd met alle kinderen en vrijwilligers. Dit was wel even gezellig!
Wimpie kwam bij ons om te vertellen dat Heather ook ziek was geworden en dus niet mee ging op trip naar Johannesburg. Ze wilde graag dat wij bij haar thuis kwamen, want dan kon ze met ons de overdracht doen.
Lotte en ik gaan een vrijwilligersprotocol maken. Ieder jaar komen er veel vrijwilligers naar GGA, maar er is geen vaste richtlijn hoe er met de kinderen omgegaan moet worden. Wij gaan in dit protocol de achtergrond van GGA, de cultuur, do’s and dont’s/regels voor vrijwilligers, hoe om te gaan met de kinderen hier / regels, hechtingstoornis, autismespectrumstoornis en ADHD beschrijven.
Super leuke opdracht, zin om ermee aan de slag te gaan.

Ik heb ook al een begin gemaakt met het reisverslag van de trip naar Johannesburg. Dit reisverslag zal ik er z.s.m. opzetten!

Liefs Iris